اِليــــــــــــما

کاش همه ی آدم ها در دنیایِ حقیقی هم  ، جایی  برایِ ثبتِ احوالِ دلشان داشتند   ثبتِ احوالِ واقعی    جایی مثلِ دلْ لاگ که حس و حال و وضع و احوالشان را در آن ،در چارچوبش، ثبت می کردند آن وقت .. وقتی دنبالِ مخاطبِ خاصت می گشتی با احترام واردِ دِلَش می شدی چند پستِ تصادفی می خواندی .... دو تا از آخر..... یکی از وسط ها..... و یکی یا دو تا هم از آن دورترها ... بعد .... عنوانِ پست هایش را مرور می کردی می رفتی سر وقتِ جعبه ی ِ نظراتش . . . اگر بسته بود یک نتیجه می گرفتی ... اگر برای نظراتِ مخاطبینش هیچ کلمه ای ننوشته بود به یک نتیجه ی دیگر می رسیدی ... و از نوع پاسخش ...

مامان بزرگ ها  استاد مَثَلند . . . . غیرِ تکراری . . . منطبقِ با شرایط  که به سبک خودشان بگویند و بشنویم و درس بگیریم عصرِ روزهایی که مردِ خانه اش  بی دلیل، خرده گیر و بهانه جو می شد و آسمان را به ریسمان می بافت و  مشرق را به مغرب  غرغر کنان وصل می کرد... خودش را با کارهایش مشغول می کرد و  زمزمه می کرد : کهکشان کج است قصه ی مامان بزرگ این طور روایت می شد که: روزی روزگاری،مردی هر شب بهانه ی موضوعی را می گرفت و روزنی برای دعوا و دلخوری و به هوا فرستادن زحماتِ بانوی خانه مهیا می کرد... تا شبی . . . بانو با کلی برنامه ریزی و تلاش بر پایه ی همه ی تجربه هایِ شب های قبل، محلی برای اعتراض نگذاشت . . ...